Af ósléttum förum

Um daginn gerði ég mér leið með rútu upp í uppsveitir Noregs og festist þar í viku, ekki vegna ófærðar heldur vegna vírussar. Hvorki meira né minna. Stundum var 16 stiga frost ef ekki meira, stundum borðaði ég urriða og stundum elg, meira að segja elgstacco. Það var kveikt upp í pæsunni og drukkið eldsúrt sítrónuvatn með einum hungangsdropa útí. Ég ætlaði bara að vera eina nótt en stundum æxlast hlutirnir ekki eins og maður býst við. Þegar öllu er á botninn hvolft, ræður maður sáralitlu. Allavega, þrátt fyrir elginn og urriðann, lagði ég af í þessari vikudvöl í gullfallegu vetrarríki Noregs. Ég hefði betur tekið mynd. Ekki af mér heldur af vetraríkinu. Frostið gerði allt svo fallegt að það er bara langt síðan ég hef séð annað eins. Líklega aldrei á þennan hátt.

En í þessari prísund var ég þó í góðum höndum, einum af þeim bestu að ég tel. Þið þekkið hana mörg hver. Æskuvinkonuna, bekkjarsystur frá 6 ára aldri. Klettinn sem alltaf er þarna.

En til Osló komst ég heilu og höldnu, þannig séð, samt búin að missa af fyrirhugaðri Íslandsferð með stífri dagskrá þar sem átti að rækta systkinaböndin og vinkonuna. Það átti að skoða Suðurlandið og jafnvel að fara í bíó. Og sund! Í svekkelsi mínu yfir þessu öllu saman gekk ég í tvo daga um kirkjugarðinn við hliðina á Ullevål sjúkrahúsinu og reyndi að rifja upp hvaða lög ég væri búin að biðja Fúsa um að láta spila í jarðarförinni minni ef ég fer á undan. Fyrst þegar ég minntist á svona hluti, var hann áhuga- og umhyggjusamur og sagði: „Ég skal muna það elskan“. En núna verður hann bara pirraður: „Þú getur ekki haft 3ja tíma langa tónleika í jarðarförinni þinni“. Svo verður hann líka pirraður þegar ég fer að flokka lögin eftir æviskeiði. Þetta lag og þetta ef ég fer innan tíu ára, þetta, þetta og þetta ef ég verð yfir 70tugt, en ef ég verð á 70tugs aldrinum, þá blanda þessu og þessu… já og þessu. Fúsa finnst þetta flókið og segir alltaf: „Æ, skrifaðu þetta niður…“. Það endar líklega með því að ég get ekki lokað gamla græna kistlinum sem langafi minn, hreppstjórinn í Loðmundarfirði, smíðaði stuttu fyrir aldamótin 1900, vegna fjölda minnissnepla um lög í minni eigin jarðarför. Lögin eru orðin svo mörg og öll mikilvæg. Allt frá Leonard Cohen, Helga Björns, Edith Piaf og yfir í hina sorglegustu sálma. 

Þegar kirkjugarðsgöngu minni var lokið fór ég að vinna. Allt virtist bjartara og skýrara. Tilveran gat bara batnað. Ég fór og náði mér í búning í kjallara Ullevål og greip það minnsta sem til var. Þó ég sé ekki lítil né neitt nett þannig lagað séð, bara ósköp venjuleg, frekar meðal í flestu, þá nota ég extra small í vinnufatnaði í Noregi, jú og líka í Danmörku. Og verð oft hugsað til þeirra sem eru aðeins 150cm háir og ná ekki hálfu hundraðinu í kílóum. Extra small er alltof stórt á það fólk.

Já, ég greip það minnsta sem til var það kvöldið. Medium að ofan (sem er alltof stórt) og 4x extra large í buxum. Já það er til. Saumarnir eru fjólubláir. Ég hinkraði eftir einhverjum sem var meira kunnugur kjallaranum til að spyrja hvort til væri annar búningalager. Þegar þessi kunnugi kom, var svarið nei. Þetta var það eina sem til var.

Úff, og ég sem hafði lagt af upp í uppsveitum Noregs. Ekki þurfti ég á stærri stærðum að halda…

Ég fór í að ofan og það var ekkert svo hræðilegt, bara svoldið of stórt. Það óþægilega við of stórt að ofan, er að það blæs allsstaðar inn og upp undir og það er mjög óþægilegt að vera í stöðugum trekk á næturvöktum. Því spurði ég eftir jakka. Nei, það eru engir jakkar á þessari deild, bara sjúklingatreyjur alsettar norska fánanum.

Buxurnar já. Ekki geng ég með belti í veskinu mínu, svo ég brá á það ráð að hneppa buxnaklaufinni alveg niður og binda tvo hnúta. Ég reyrði eins fast og ég gat. Samt voru þær það lausar að ég varð að styðja við þær nánast í öllum hreyfingum. Það leit út eins og ég væri þjökuð af magaverkjum. Sjaldan hef ég verið svona þakklát fyrir stöðugan sjúkling, enga aðstandendur, engin samskipti við lækna né annað fólk frá öðrum deildum og myrkrið sem ræður oft ríkjum á næturvöktunum.

Daginn eftir var þvegið, þurrkað, straujað og búningalagerinn fylltur af fötum í passlegum stærðum og ég gat gengið um án þess að eiga á hættu að missa niður um mig buxurnar.