Blómin tuttugu sem Fúsi hélt lífi í þangað til…

Á fimmtudaginn í síðustu viku stóð ég við kassann í Plantorama (sem er blómabúð) og borgaði fyrir sekstán blóm. Ekki í beð heldur potta og krukkur. Ég hafði nefnilega verið að taka til í skúrnum og fundið ógrynni af ílátum sem hentuðu fyrir blóm. Augnabliki eftir að ég borgaði hringdi afleysingaskrifastofan (Powercare) og spurði hvort ég væri ekki til í að fara til Bergen daginn eftir á þrjár næturvaktir. Jú jú var svarið.

Ég fór heim, gróðursetti öll blómin og vökvaði vel. Þar sem til höfðu verið fjögur fyrir, voru blómapottarnir skyndilega orðnir tuttugu. Þetta leit allt saman mjög vel út.

Þegar Fúsi kom heim seinni partinn sagði hann: „Ástin mín, en hvað þetta er fallegt hjá þér“. Stuttu seinna fór ég með hann í ítarlegan leiðbeiningargöngutúr á milli blómapottana og sagði honum að hann yrði að vökva hvern og einasta eftir að sólin settist og áður en hún risi upp aftur. Á hverju kvöldi! (Á meðan ég væri í burtu). Fúsi sagði: „Þú ert að djóka…“ 

Ég að djóka? Það gerist nú afar sjaldan þannig að að sjálfsögðu var ég ekki að djóka. Ekkert af blómunum tuttugu mátti deyja í fjarveru minni.

Og viti menn, þau voru sprelllifandi þegar ég kom heim á mánudagskvöldið. Öll með tölu.

Þangað til í morgun…

Þá blasti þetta við. Og stóðum við á tröppunum kl. 6.45 og litum út eins og tvö spurningarmerki hlið við hlið. Vaskur og ég. Skyldi húsbóndinn hafa verið búinn að fá nóg af vökvuninni, gengið í svefni og farið hamförum á viðkvæmasta blóminu?

Þegar sökin var borin upp á Fúsa, tókst honum að sannfæra okkur um að einn skógarþrösturinn hafi verið fúll og látið það bitna á bláum sakleysingja. Hann sagðist hafa séð hann að verki í gærkvöldi. Þá segjum við það.

Því var það eina í stöðunni að setja vakt á tröppurnar og tók Vaskur það að sér fyrir eitt til tvö lambalærisbein sem frystikistan lumar á til að nota á ögurstundum.