Ég heilaðist í segulómskannanum.

Þið vitið það mörg að seglar eru mikið notaðir við heilun. Fólk notar segularmbönd, segulbúninga og segulsteina sem eru lagðir yfir allan líkamann og undir hann líka. Þetta á að toga allt vont út úr bæði líkama og sál. Og gefa aukna orku. Minnir mig.

Ég hef nú aldrei verið neitt mikið fyrir þessháttar andalækningar… ekki hingað til.

Um daginn datt ég nú samt í lukkupottinn án þess að gera mér grein fyrir því strax.Ég fór í MR-skannann (segulómun), tvisvar í sömu vikunni. Ég hafði aldrei farið áður. Okkar skanni í Sönderborg ræður ekki við öndunarvélar og því afar sjaldgjæft að við notum hann og sneiðmyndaskanninn dugar okkur í flestum tilfellum. En einn daginn þurfti að MR-skanna og ég fór með.

Teymið innihélt Ástarsögulækninn og mig. Það var bara mjög fínt.

(Þarna er ég, þannig séð, afar vel til höfð við skannann. Það þýðir ekkert annað en að vera með uppsett hár þegar við förum á aðrar deildir.)

Þegar við vorum að gera allt tilbúið fann ég augljóslega fyrir segulsviðinu. Ég fann hvernig skanninn togaði í mig á allan hátt. Það kom síðan í hlut Ástarsögulæknisins að vera við skannann á meðan á skönnuninni stóð. Það þótti víst óþarfi að við værum bæði við hann. Ég var algjörlega ósammála en vildi ekki valda uppþoti, verandi ekki á minni eigin deild. Hunskaðist því með geislafræðingunum inn í herbergi.

En þrátt fyrir að hafa einungis verið við skannann í ca 10 mínútur, fann ég að ég var mikið léttari á mér til baka á gjörgæsluna. Þá er ég að meina léttari í spori. Og glaðari. Ástarsögulæknirinn sveif um með geislabaug um sig allan. Hann hafði fengið mikið meira út úr þessu. Ég fann öfundina hellast yfir mig. Og talaði ekki meira við hann þann daginn, sem er mjög ólíkt mér.

En ég hafði heppnina með mér. Tveimur dögum seinna var aftur ferð í MR skannann.

Ástarsögulæknirinn var í segulvímu sinni horfinn á braut til allrar hamingju. Ég ætlaði ekki að láta neinn hafa af mér heilunarmöguleikann.

Með mér í teyminu var afleysingalæknir austan úr Kaupmannahöfn og ég því á heimavelli. Ég lagði línurnar og sagði henni að hér í Sönderborg væru það hjúkkurnar sem væru við skannann í þessháttar aðstæðum. Hún samþykkti möglunarlaust. Ekki víst að hún hafi gert sér grein fyrir af hverju hún væri að missa.

Ég fann strax fyrir þessum mikla segli, hvernig hann byrjaði að sjúga úr mér bæði neikvæðar hugsanir og pirring. Hávaðinn byrjaði og ég féll í hálfgerðan trans. Lokaði augunum og byrjaði að hreyfa líkamann í takt við bankið. Segullinn hélt áfram að sjúga mig, ég fann hvernig eyrnamergur og asnalegar hugsanir flugu frá mér og skullu á skannanum. Fann hvernig allt varð bjartara í kollinum á mér. Bara eins og einhver hefði kveikt ljósið.

Skyndilega skynjaði ég út undan mér að það var óæskileg hreyfing inn í skannanum og ég fór nær til þess að sporna við meiri hreyfingu. Áttaði mig þá á að ég hafði gleymt að taka ömmuspennuna (örlítil ósýnileg spenna) úr hárinu á mér og fann hvernig skanninn togaði af öllum krafti í höfuðleðrið á mér. Ég treyttist á móti en gat ekki leyft mér að bakka því ég þurfti að sinna mínu starfi þaðan sem ég stóð og helst nær. Eftir töluvert reipitog hafði skanninn betur og hausinn á mér skall á framhlið skannans og „límdist“ fastur með tonnataki, að mér fannst. Það var sama hvernig ég barst um, spennan var föst við skannann og hárið á mér fast við spennuna. Þar sem stutt var eftir að skönnunarferlinu ákváðu geislafræðingarnir að klára það bara, í staðinn fyrir að koma mér til bjargar. Vel vitandi að ég væri ekki að deyja lífræðilega séð.

Það þurfti síðan tvo sterka sendla til að losa mig. Allt fór vel fyrir utan auman hársvörð í viku á eftir.

Á leiðinni til baka á deildina mína fann ég skyndilega muninn. Ég hafði heilast gríðarlega. Litirnir voru bjartari, fólkið fallegra, ég sá í gegnum veggi og ég orðin tandurhrein að innan.

Segulómskanninn hafði mergsogið mig inn að beini og andlegu hliðina líka.

Í dag er ég allt önnur.

• Ég hef ekkert verið að pirrast yfir því að sumu fólki detti í hug að mæta í háskólahettupeysukjól í fínt teiti.
• Hárlosið er hætt og legið í mér er eldsprækt (það var einhver að halda því fram í sumar að það væri komið á ellilífeyri).
• Ég öskraði ekki inn í bílnum í dag þegar það kom rautt ljós hjá hjólabúðinni sem varð þess valdandi að það myndaðist röð út á Kongevej sem lokaði fyrir götuna mína af því að einn bílstjórinn þjappaði bara röðinni í stað þess að bíða og halda götunni opinni. Þótt ég væri með stefnuljós. Sumt fólk á ekki að vera með bílpróf! En ég öskraði ekki. Það er framför.
• Ég lækaði mynd á Facebook af barni með mat út um allt andlit.
• Fólk má núna ganga um með bluetooth í eyranu (líka þeir sem eru ekki handalausir)
• Og fólk má líka vera í sokkum í sandölunum. (Líka konur).
• Allt spik sem Guð hefur verið að gefa mér upp á síðkastið (eftir að ég hætti algjörlega öllum íþróttum) er horfið. Guði sé lof. Nú er bara kominn sixpack. Og stinnir upphandleggir. Og lærin eru eins og á einni tvítugri. Svona mætti lengi upp telja.
• Núna bið ég bara Fúsa fallega um að lækka í auglýsingunum en garga ekki.
• Ég hef heldur ekki klippt mig sjálf í brjálæði þrátt fyrir að vera komin með upp í kok af hárinu á mér… á snappinu getið þið virt fyrir ykkur ljónsmakkann minn, svona einstöku sinnum. (Alrun).

Ég finn að ég er orðin andlega umburðurðarlyndari og stinnari á allan hátt.

Þessi segulómskanni er líklega það besta sem hefur komið fyrir mig í langan tíma. Segulómskoðun er líka ókeypis. Þannig séð.