Í ólgu sjó í janúar.

Í dag eftir vinnu lá ég í sófanum og horfði upp í gráan himininn. Langaði í ferskt loft og opnaði því gluggann upp á gátt… fljótlega varð öðru húsfólki kalt og krafðist að ég lokaði aftur. Við Vaskur litum hvort á annað og hugsuðum það sama… „förum með frisbee niður á strönd“.

Við drifum okkur af stað en þar sem það var einhversskonar háflóð, létum við nægja að kasta frisbee disknum á grasbalanum hjá ströndinni.

Alveg þangað til Vaskur stóðst ekki mátið og skellti sér niður steypta rampinn og niður að sjó.

Ég fór á eftir honum og fundum við örlítið pláss til að kasta frisbee disknum áfram.

Skyndilega sá ég að þetta var líklega mín versta hugmynd það sem af er ársins.

Afleyðingin af að kasta frisbee disk á strönd með steyptum rampi og háflóði varð auðvitað  sú að hann endaði nánast útí miðju Atlantshafi. Ég var tilneydd til að sækja diskinn og leist Vaski heldur betur ekki á blikuna þegar hann horfði á eftir mér, vaða í myrkrinu nánast upp að mitti í ólgu sjó. Eftir mikin barning og öldugang, náði ég frisbee disknum og einni mynd.

Þarna erum við svo komin heim heilu, höldnu og vel blaut með frisbee diskinn.

Eftir þessa svaðilför hitaði ég restar frá í gær og sparaði ekki smjörið en smjör gerir gæfumuninn ef maður er mikið í sjónum í janúar.