jehovas vottar med stór brjóst…

Síðasta helgi var geðveik… var svo social að ég var að deyja… allavega úr þreytu þegar ég skreyddist heim á sunnudagskvöldið.

Vorum m gesti á föstudaginn…
Fórum í skóginn á laugardaginn í rigningunni
Vorum líka social á laugardagskvöldið…

Og sunnudagurinn omg.
Kl 1000 vorum við mætt í morgunkaffi til bekkjó (hehe bekkjo… eins og stræto og samfó… viltu verða samfó eða e-ð…? bekkjó þýðir manneskja með annarri manneskju í bekk)
Kl. 1200 – 1400 fengum við mína gömlu bekkjó og makann í heimsókn
Kl 1400-1630 var ég social útí Sundsmark… getiði hvað ég var að gera….!!!
Kl 1630-1710 var ég social með Snorra ásamt Fúsa en Fúsi var svoldið smeykur við mig (vegna mömmudagsins) og gat ekki einbeitt sér að Snorra og þessvegna gafst Snorri upp.
Kl. 1730 borðaður mömmudagsmatur ala Fúsi
Kl. 1755 lagt af stað til Vojens að sækja eldri bíl en Mazda sem við áttum einu sinni.
Kl 1920 var ég enn meira social með bekkjó í Haderslev.
Kl. 2200 var ég að finna annað lag á ipod og hélt í augnablik að ég hefði keyrt fram hjá Sönderborg fráreininni…
Kl 2209 var ég alveg að verða búin að ná púslinum niður en þá stökk dádýr fyrir bílinn hjá mér… ég svingaði útum allt á veginum og testaði brremsurnar sem svínvirkuðu… bjargaði bílnum mínum og dýrinu.
Kl 2211 fékk ég sms frá bílnum á eftir mér um hvað ég hefði verið að gera… fínn hnífur í skottinu og því bara að fylla frystinn.
Kl 2212 svaraði ég til baka að það væri góð hugmynd.

Keyrði því útaf, elti dýrið, fann dýrið og kom því heim til Fúsa mins með stórann feng.
Sagði því nei við Pétur fisksala í gær þegar han hringdi… frystirinn fullur!!!

Í gær var bankað… ég til dyra… og þar stóð þessi fína brjóstastóra unga kona í rauðri ullarkápu með aðra konu (Tove) f aftan sig. Spurði hvort hún mætti segja mér frá solitlu í bíblíunni???
Ég: hmmm eruð þið jehovas vottar??? (var sko fljót þarna… heheeh 🙂 )
Hún: ööö já
Ég: nei takk
Hún: hefurðu engann áhuga?
Ég: NEI

Svo stóðu þær bara og tvístigu og spurðu svo hvort við værum íslendingar…
Ég: hmm já…!??!

Og svo stóðu þær lengur og ég reyndi að stinga þær á hol með augnaráðinu…
Svo fóru þær að klæða sig úr og kvörtuðum um hvað þeim væri kalt….

ég bara stóð og mældi ekki orð frá vörum en gerði langt Manhattan tjékk…

Svo sagði þessi í rauðu kápunni…: “jamen, við förum þá bara rólega aftur…”

Ég: “fínt!”
Og svo hljóp ég út á stigapallinn og gaf þeim eitt lítið púff… og þar sem það er svo lítið í kollinum á þeim höfðu þær ekki vit á að reyna bera hendurnar fyrir sig heldur bara ultu alla leiðina niður…
Og nú er frystirinn bæði fullur af dádýri og jehovum…

Þegar ég lokaði hurðinni spurði Aldís sem hafði hlustað á okkur: “ voru þær hættulegar?”
Ég sagði henni að þær væru mikið hættulegri en sjónvarpsmaðurinn… sem sagt stórhættulegar.