Síðsumarsskógartúr…

Við Vaskur fórum í skógartúr um daginn… það var orðið svakalega langt síðan síðast. Við höfum mest verið á götunni síðustu vikurnar. Hann Sigfús minn hefur séð um skóginn og sundið.

Vaskur er margskonar hundur… t.d. er hann fyrirsætuhundur. Hann elskar að láta taka myndir af sér!

Og gerir sitt besta til að pósa. Hann veit að það getur verið töff að horfa ekki beint í myndavélina/símann.

Síðan gerðum við æfingar… að bíða og hlýða kalli.

„Vaskur, mynd!“ og hann stillir sér upp… með tunguna inni eða úti…

Hann er algjör náttúruunnandi og nusar af flestum plöntum.

Það er verið að grysja skóginn þessa dagana og þessvegna nokkuð um stórar vélar á ferðinni. Það kom hreinlega tippalykt af hvolpinum þegar hann sá svona stóra græju og setti sig strax í svölu töffarastellinguna. Það er semsagt alveg það sama með allt karlkyns…?

Og jú, ég skrifa tippi með i-e. Y í typpi vísar til orðsins toppur, samanber t.d. Upptyppingar. Miðað við landfræðilega stöðu umræddrar græju, þá myndi ég halda að tippi væri réttara.

Ég gagnrýndi ruslið á Grænlandi í einhverri færslunni minni… hér sjáið þið ruslið í DK, og það var mikið meira. Reyndar er ég búin að fara á þessa einkaströnd mína síðan ég tók myndina og ruslið er farið.

Á einkaströndinni minni er Mirabelletré, og já, maður getur borðað sig saddan. Og nei, ég uppljóstra ekki hvar þessi strönd sé.

„Vaskur, mynd!“ Hann elskar ströndina…

Við erum sammála því að taka haustinu fagnandi. Sérstaklega í skóginum því það verður allt svo mikið fallegra og opnara. Færri pöddur og meira pláss. Finnst skógurinn eiginlega langskemmtilegastur á veturnar þegar það er frost og snjór og maður getur farið útum allt, án þess að eiga á hættu að rekast á snáka, mauka skógarsnigla undir skónum eða koma heim þakin tics (held það heitir skógarmítill á íslensku). Skógurinn stækkar líka svo mikið þegar hann opnast og möguleikarnir aukast um 90%. Við Vaskur erum vetrarskógartýpur.

Annars venst maður þessu lífríki ótrúlega vel… sérstaklega eftir að Vaskur kom til sögunnar. Maður verður meðvitaðri um umhverfið og að það er í rauninni ekkert sem getur drepið mann í dönskum skógi. Um daginn sáum við sprelllifandi snák á stígnum og ég hljóp ekki heim. Þegar ég fékk í fyrsta skipti skógarmítlu á mig (í hnésbótina) hélt ég í alvöru að löppin væri að detta af og ég fékk þessa gífurlegu verki og undarlegheit í kringum hnéð. Ég hjólaði í bókstaflegu panikki upp á sjúkrahús og stundi upp úr mér að ég þarfnaðist augnablikshjálpar… Síðan eru liðin mörg ár.

Þetta er eins og með hárlúsina… Ef ég man rétt, þá fékk ég tár í augun í fyrsta skipti sem það uppgötvaðist lús í stelpunum. Ég þvoði allt, rúmföt, gardínur, föt, utan af sófanum… allt! Og allir bangsar og allt taudót var sett í ruslapoka og sent í ferðalag til Pokalands (sem var ekkert ólíkt Legolandi) í minnst 100kl.t. Þessi móðursýki rann síðan af mér í hversdagsleikanum í DK.

Semsagt, þótt það sé yndislegt að geta farið út án þess að fara í fleiri föt, eða í mesta lagi bara pæjujakka, þá er næsta árstíð meira en velkomin…